1 de 1 copias disponibles
Circovirose porcina : síndrome multisistémica de desmedro posdestete
O Circovirus Porcino Tipo 2 (PCV2) é un virus non envolto formado por unha cadea simple de ADN. Este virus presenta unha alta resistencia ambiental que fai que poida ser infectivo para potenciais hospedeiros durante un longo período de tempo. O PCV2 presenta unha gran especificidade de hospedeiro, sendo os porcos e os xabarís os seus hospedeiros naturais e os únicos animais que poden desenvolver unha enfermidade asociada a esta infección. Os cadros clínicos asociados a esta infección son variados e poden consistir en: infeccións subclínicas (PCV2-SI), enfermidade reprodutiva (PCV2-RD), síndrome de Dermatite e Nefropatía Porcina (PDNS) e a Enfermidade Sistémica por PCV2 (PCV2-SD). A aparición e desenvolvemento de calquera destes procesos está influenciado por diferentes factores, tales como a virulencia do xenotipo vírico, o estado inmunitario do hospedeiro e a concorrencia de coinfeccións ou pautas de manexo levadas a cabo nas granxas. A distribución da infección por PCV2 é global. En condicións naturais, os porcos inféctanse a partir dos 2-3 meses de vida cando perderon a súa inmunidade maternal. A principal forma de transmisión é a horizontal. O virus elimínase por diferentes excrecións, sendo a vía fecal-oral a principal forma de contaxio. A transmisión é moi eficiente estendéndose rapidamente a través da granxa. Así, en condicións sen vacinación pódense chegar a observar seroprevalencias próximas ao 100 % a final da etapa de cebo. A transmisión vertical tamén é posible, aínda que de forma limitada. A vacinación fronte a PCV2 é esencial para o control da infección e na actualidade practicamente todos os porcos son vacinados fronte ao virus. A vacinación aplícase habitualmente ás 3-4 semanas de vida dos leitóns e é capaz de protexer fronte á infección ata o último terzo da fase de cebo. O uso das vacinas conseguiu reducir significativamente a prevalencia de infección. Sen embargo, os intentos por lograr unha posible erradicación non foron exitosos.
- Formato: PDF
- Tamaño: 1 Kb.
O Circovirus Porcino Tipo 2 (PCV2) é un virus non envolto formado por unha cadea simple de ADN. Este virus presenta unha alta resistencia ambiental que fai que poida ser infectivo para potenciais hospedeiros durante un longo período de tempo. O PCV2 presenta unha gran especificidade de hospedeiro, sendo os porcos e os xabarís os seus hospedeiros naturais e os únicos animais que poden desenvolver unha enfermidade asociada a esta infección. Os cadros clínicos asociados a esta infección son variados e poden consistir en: infeccións subclínicas (PCV2-SI), enfermidade reprodutiva (PCV2-RD), síndrome de Dermatite e Nefropatía Porcina (PDNS) e a Enfermidade Sistémica por PCV2 (PCV2-SD). A aparición e desenvolvemento de calquera destes procesos está influenciado por diferentes factores, tales como a virulencia do xenotipo vírico, o estado inmunitario do hospedeiro e a concorrencia de coinfeccións ou pautas de manexo levadas a cabo nas granxas. A distribución da infección por PCV2 é global. En condicións naturais, os porcos inféctanse a partir dos 2-3 meses de vida cando perderon a súa inmunidade maternal. A principal forma de transmisión é a horizontal. O virus elimínase por diferentes excrecións, sendo a vía fecal-oral a principal forma de contaxio. A transmisión é moi eficiente estendéndose rapidamente a través da granxa. Así, en condicións sen vacinación pódense chegar a observar seroprevalencias próximas ao 100 % a final da etapa de cebo. A transmisión vertical tamén é posible, aínda que de forma limitada. A vacinación fronte a PCV2 é esencial para o control da infección e na actualidade practicamente todos os porcos son vacinados fronte ao virus. A vacinación aplícase habitualmente ás 3-4 semanas de vida dos leitóns e é capaz de protexer fronte á infección ata o último terzo da fase de cebo. O uso das vacinas conseguiu reducir significativamente a prevalencia de infección. Sen embargo, os intentos por lograr unha posible erradicación non foron exitosos.
