1 de 1 copias disponibles
Moquillo canino
O moquillo canino, tamén denominado «distemper» polo seu nome en inglés ou «enfermidade de Carré» polo seu descubridor Henri Carré (1905), é unha enfermidade vírica que afecta fundamentalmente a cánidos, aínda que posteriormente se demostrou que tamén afecta a outras familias de carnívoros. O moquillo é un proceso de elevada contaxiosidade que causa afectación multisistémica, e polo tanto pódese manifestar cunha ampla gama de signos clínicos. En xeral, os signos xerais e respiratorios son os máis frecuentes, pero tamén poden aparecer signos dixestivos, cutáneos e mesmo nerviosos; en relación a isto último, os cadros clínicos con implicación neurolóxica adoitan ser os máis graves, e en moitos casos poden chegar a producir secuelas permanentes e/ou a morte do animal. Por outra banda, tamén son frecuentes as infeccións bacterianas secundarias, que tenden a agravar o cadro clínico. O control do moquillo baséase fundamentalmente, dada a súa contaxiosidade, no illamento dos animais enfermos, algo especialmente importante no caso de colectivos. Por outro lado, a prevención da enfermidade apóiase principalmente na profilaxe médica mediante a administración de vacinas.
- Formato: PDF
O moquillo canino, tamén denominado «distemper» polo seu nome en inglés ou «enfermidade de Carré» polo seu descubridor Henri Carré (1905), é unha enfermidade vírica que afecta fundamentalmente a cánidos, aínda que posteriormente se demostrou que tamén afecta a outras familias de carnívoros. O moquillo é un proceso de elevada contaxiosidade que causa afectación multisistémica, e polo tanto pódese manifestar cunha ampla gama de signos clínicos. En xeral, os signos xerais e respiratorios son os máis frecuentes, pero tamén poden aparecer signos dixestivos, cutáneos e mesmo nerviosos; en relación a isto último, os cadros clínicos con implicación neurolóxica adoitan ser os máis graves, e en moitos casos poden chegar a producir secuelas permanentes e/ou a morte do animal. Por outra banda, tamén son frecuentes as infeccións bacterianas secundarias, que tenden a agravar o cadro clínico. O control do moquillo baséase fundamentalmente, dada a súa contaxiosidade, no illamento dos animais enfermos, algo especialmente importante no caso de colectivos. Por outro lado, a prevención da enfermidade apóiase principalmente na profilaxe médica mediante a administración de vacinas.
